“Ve güz geldi Ömür hanım. Dünya aydınlık sabahlarını
yitiriyor usul usul. İnsanın içini karartan bulutların seferi var
göğün maviliğinde. Yağmur ha yağdı ha yağacak. İncecik bir çisenti yokluyor boşluğunu insan yüreğinin.
Hüznün bütün koşulları hazır. Nedenini bilmediğim bir
keder akıyor damarlarımdan. Kalbimin üstünde binlerce
bıçak ağzı... ve yüzüm ömrümün atlası; düzlükleri bunaltı,
yükseklikleri korku, uçurumları yıkıntılarımla dolu bir
engebeler atlası. Yaşamak bir can sıkıntısı mıdır Ömür
hanım?
Her şeyi iyi yanından görmeyi kim öğretti bize? Acıyı
görmeyen insan, umutsuzluğu yaşamayan, iliklerine dek
kederin işleyip yaralamadığı bir insan, mutluluktan,
umuttan, sevinçten ne anlar? Göğü görmeden, denizi görmeden maviyi anlamaya benzemez mi bu? Bir güz dü-
şünün ki Ömür hanım, ilkyazı olmamış, yazı yaşanmamış,
böyle bir güzün hüznü hüzün müdür? Başlamanın bir
anlamı varsa bitişi göze almak, bitişin bir anlamı varsa
başlangıcı olmak değil midir? Yaşamı düz bir çizgide tutmak tükenmektir. Yaşamak zorunda olduğumuz şunca yılı
aykırı uçlar arasında gezdirip geçirmedikçe, alışkanlıkların
sınırlarını aşmadıkça zaman zaman, yaşamak nasıl yenilik
olur tükenmek değil de?
Yağmur yağıyor Ömür hanım...gökten değil, yüreğimin boşluğundan ömrümün ıssız toprağına...Ve ben sonsuz
bir düzlükte bir küçücük, bir silik nokta gibi eriyip gidiyorum. Seslensem kim duyar sesimi yalnızlıklar katından?”
Şükrü Erbaş
"Kim ne derse desin ya da ne yaparsa yapsın, ben rengini yitirmeyen bir zümrüt olacağım."
Marcus Aurelius, Kendime Düşünceler
burda yaşamanın ve burdaki insanların en büyük katkısı bana içimdeki cesareti farkettirmesi oldu. buraya ilk geldiğimde de hayran oldum ve hala hayran olmaya devam ettiğim şey insanların hak karşısında gösterdiği tavır ve cesareti olmuştur. çünkü ben böyle bir ortamda büyümedim, görmedim. bize sadece dua etmemiz öğretildi, ses çıkarmamız değil. kendi imkanım dahilinde ülkemdeki insanlara boykotu, şimdi yaşananları anlatmaya çalışıyorum. ne yazık ki boykotun ne olduğundan haberi olmayan insan sayısı bir hayli fazla. çok üzülüyorum bunu görünce. sadece benim ülkemin insanları ses çıkarmadı bu olana. ve çoğu da boykotu gereksiz görüyor. anlatıyorum, anlamıyorlar. küçük grupta olsa destek olan, boykotu başlatan var hamdolsun. ama çok az kişiyiz. nasıl anlatabilirim, neler yapmalıyım hiç bilmiyorum. benim amacım oturup ülkemi kötülemek veya kötü göstermek değil. bunu kim ister. fakat çok şaşırmış durumdayım. çoğu şeye yeniden başlamam gerektiğini hissediyorum.
Şu hayatta kimi ciddiye aldıysam gitti.
Kim beni ciddiye aldıysa ben de gittim.
Çok ciddiye almamak lazım hayatı.
"Sonra çekildim bir kenara,
Seyrettim bütün olup biteni.
Baktım kimde ben ne kadarım,
Kim bende ne kadar kalmış diye."
Özdemir Asaf