bazen şunu diyorum kendime sahi sen kimsin?
peki asıl soru kime göre kimim? Tanrı, toplum, akraba, aile,arkadaş, manav, bakkal kime göre kimim?
tamam toplum hastalıklı bir yapı da benim marjinalliğim ne kadar rasyonel ;ne zamana kadar marjinal olacağım, yalnızlık, arada kalmışlık, kimlik, statü endişesi veya değişikliği, falan filan, birde şu var sanırım para, cemaat /cemiyet kavramı, eş arayışı veya ruh eşi arayışında ki standart, kriter vs neye göre şekillendi, kendini aşmak derken gerçekten kendimimi aştım yoksa kendimi aşma arzusu içerisinde kaygı, melankoli, toplumdan uzaklaşma/farklılaşma derken şuan topluma uyum sağlamak ile eleştirmek arasında bir yerde kaldım sanırım, nihilizm, hedonizm, entelektüel kaygılar /yalnızlık vs derken şuan nerdeyim, ne istiyorum, ne amaçlıyorum veya neyin peşindeyim, kimim ben?
(kim olduğum üzerine kimlik problemleri!!!)
kimim ben, böyle çöle bulanmış
alnımda güneşin tokadı
kimim ben?
önümde üç günlük yol…
ve başımın üzerinde yırtıcı kelimeler,
dönüp duruyor.
kimim ben?
sen adımı söylerken…
sesinden meyveler toplayan.
anlamın kızıllaşıp battığı ufka doğru içimde kargacık burgacık bir kervan
kimim ki ben, sana rüyalar taşıyan?
gökkubbe alçak,
hırka dar,
tecrübem eksik,
söyle,
kimim ben?
.
.
Barış Bıçakçı
Hani bazen sandalyede otururken arkadan biri elleriyle gözlerimizi kapatıp “kimim ben” der ya..
o heyecandan lazım hayatımıza..🎉
"Ve kimim ben, düşe kalka dolaşan yorgun ruh, dolaşık gönül, som gurur?
Ve kim, beni omzumdan öpüp o siyah yolculuğa çağırır?"
Bilmiyorum nerdeyim, ne haldeyim, ben kimim
Ayrılırken kimliğim, adresim sende kalmış.
Tebessümü yüzüme çok görüyor matemim
Güldüğümü gösteren tek resim sende kalmış…
Cemal Safi
o divâneliğin ardından, ne yazık
uslandığıma inanmıyorum
sanki “o” öldü de içimde ben böyle
yorgun, sessiz ve bomboşum
daima soruyorum aynaya üzgün
ben kimim artık, gözünde neyim
ama aynada görüyorum ki, eyvah
önceden olduğum gölge bile değilim
o Hintli rakkaseler gibi nazla
dans ediyorum üzerinde kendi mezarımın
yazık ki bu viraneyi
"Ve kimim ben, düşe kalka dolaşan yorgun ruh, dolaşık gönül, som gurur?
Ve kim, beni omzumdan öpüp o siyah yolculuğa çağırır?"
Birhan Keskin
illegal düşlerimin başlığına kara çalmışlar
sokak aralarında konuşulur olmuş şahsiyetim
ben kimim, bu şahsiyet kimin
yere göğe sığdıramadıkları bu övünç niye
niye kendimi onların dillerine kaybedişim
seçkin bir kimse değilim, suçlu asla
namussuzluğa ve paraya yüz sürmüş ne varsa
birer ikişer sönüyor harlanan yasta
kim bilebilir geleceğimi kim
kim
Benliğin değişmeyen ögesi var mıdır,
değişmeyen öge yoksa ben kimim?
nicedir kavrayamam haller içinde halim.
uyuyamıyorum ama uyuyamamın sebebini bilmiyorum. ruhumda bir sızı var, kalbimi yokluyorum fazla dünyalık sindiği için hakikati kavrayamıyorum. hissediyorum ki o sızı büyük bir şeye vesile olacak gibi.
bir yol var o yola nereden gideceğinizi biliyorsunuz ama ona rağmen yerinizde sayıklıyorsun. varmak istediğin bir menzil var ama o yolda çok eksiğin olduğu için varmak istemiyorsun. kuyulara kapmış yusuf gibiyim sarsıla sarsıla ağlamak istiyorum. aydınlık bile ruhumda bir sızı oluşturuyor. karanlıkta kalmak ruhuma dinginlik veriyor. ışık, çatlaklardan sızıyor içeriye.o ışık benim ruhumdaki sızı. ruhum öyle bir acı çekiyor ki ve bu acı son zamanlarda öyle bir şiddetini artırdı ki tohumun çatlaması yakın mıdır bilmiyorum ama umarım hayırlara vesile olur. Allah'ım kaybolmak istiyorum yolunda. kaybet beni benim içimde. buldur bana kendini içimde. ben kimim ve neyin acısını çekiyorum? çektiğim bu acı beni daha iyi biri mi yapıyor, yoksa senden uzaklaştırıyor mu bilmiyorum. ama bildiğim bir şey var ki ruhum acı çekiyor ve artık ben eski ben olamam. ihsan hocadan dinlediğim önce bir dert sahibi ol, bulmazsan kendine bir dert satın al, orda da bulamazsan gel benden ödünç al dediği yola koy beni rabbim.ağır bir sicil gibi duruyor ayıplarımda (dünya)