Beni benimle bıraktığın
ihtimallerin aydınlattığı
sokak lambasının altında yazıyorum
son şiirimi sevgilim.
madem sözlerin yalandı
gözlerin de mi yalandı
derdim önceden.
Bir yalan sözde olunca
Kan uykusuna yatmış gözlerimizle, mazbut bir aşkın hayaline banmışız ekmeğimizi.
Oysa kaldırımda açan ters bir lalenin tedirginliğindeyiz.
Olmayacak duaya ellerimizi açmış, hüngür hüngür aminler vecdindeyiz.
Kaldır başını ve göğe bak!
Eğ başını ve yere bak!
Kimiz… neyiz…
Meki Ekin
Kimiz Biz
...
ama bu vatana, bu toprağa
yaşam tohumları ekilmiştir.
bu yaşam toprağıdır.
ısınıyor… soğuyor…
kaynıyor, kaynıyor fokurduyor
şimşekler çaktırıyor, güneşler doğuruyor
güneşi aydınlığını vatan toprağı üzerinde doğuruyor.
her defasında kawa gibi kendini yeniden donantıyor.
yutseverler doğuruyor..
“Biz kimiz Bahar?” ah canım ozan sen hiç onlar gibi olmadın
Reyhan
@Readslate
·25 Nisan 17:32
"Şey gibi... Gökyüzüne bakarsın. Gözüne birkaç yıldız kestirirsin, parlaktır onlar. Sonra başını her kaldırdığında onları ararsın, aslında aramana da gerek yok, doğrudan onları görürsün. Ama onlardan başka milyon tane yıldız vardır. Onları görmezsin bile... Siz parlayan yıldızlarsınız."
Yaşam hem doluluğu hem de boşluğu,
hem coşkunluğu hem de bunalımı yaratır; bizi saçmalığa varasıya kadar tüketen baş dönmesi karşısında kimiz ki?
Emil Michel Cioran