"Kartal Yavası'nda inzivaya çekildim bugün,
Yanıma laptopumu aldım niyetim yazmaya devam ettiğim kitapları yazmaktı..
Neye niyet neye kısmet derler ya hani:
Tek kelime bile yazma fırsatım olmadı;
Çünkü bayadır uğramadığım o atölyem o kadar dağınıktı ki
Başladım toplamaya, temizlemeye ve tabii tek gün yetmedi, niyetim yazmakken kaderim ortalığı toparlayıp temizlemek oldu..
Ve akşama yakın dolaba koyduğum özel arındırıcı içeceğimi Kartal Yuvası'ndan gitmeden içmesem ayıbolurdu..
Hatta şimdi farkına vardım:
Bugün yemek yemeyi unuttum 🤭
Herkes birbirini gezerken ben yalnız kalmayı severim bazen.
Bugün konuşmada ölen ne götürüyor ki dendi
Kefenlenmek bile kısmet meselesi dendi
Ölüm ne uzak ne yakın ölüm ne bugün ne yarın....
Hayatımız geçmişi düşünürken kendi kendimize "Kısmet, nasip..." demekten ibaretmiş.
Kendime bugün okuduğum kitabı bitireceğimi söylemiştim ama neye niyet neye kısmet yolun ortasında kalakaldık. Ne kitabı okuyabildim ne eve gidebildim.
bayramda size sorulabilecek tüm sorulara
"kısmet" deyin.
"evrenin toplam varlığından payınıza düşene kimsenin itirazı olamaz"
Ne onu tanıdığım için, ne de onu sevdiğim için pişmanım. Öyle güzel gülüşü, öyle candan “canım” deyişi vardı ki, sevmesem pişman olabilirdim. Ne yapalım kısmet değilmiş, beraber yaşamak da, yan yana ölmek de…