kitagurumii
kitagurumii
@kitagurumii
179 reader point
Joined on June 2015
Okuma Hedefleri
Alıklar Birliği, yazarının kişisel hikâyesi ve kitabın basılma süreci ile de en az kurgusu kadar dikkat çeken bir kitap. John Kennedy Toole’un başyapıtı olarak düşündüğü kitabı yayınevleri tarafından reddedilir ancak ölümünden yıllar sonra annesinin girişimleriyle bastırılır.
Baş karakterimiz Ignatius J. Reilly, odasından dışarı çıkmak
Roman başkarakter Bergljot’un babasının ölüm haberini vermesiyle başlıyor. Babası beş ay önce ölmüş, Bergljot ailesiyle ilişkilerini uzun zaman önce koparmış, başlangıçta bu haber onda pek de bir etki bırakmamış gibi görünüyor. Asıl mesele miras üstüne, babasının ölümünden kısa bir süre önce anne ve baba miras dağılımında eşit davranmayarak aileye
·
Not rated
“Romain Gary, yirmi yaşında yazmaya başladığı, ülkeden ülkeye, kıtadan kıtaya taşıyarak yaşamının bir parçası haline getirdiği bu romanı, ancak otuz yıl sonra, 50 yaşına varınca ve Emile Ajar takma adıyla yayımlar.”
Romain Gary’nin ‘yalnızca kendim olmaktan sıkılmıştım’ gerekçesiyle Emile Ajar adını da kullandığını biliyor muydunuz?
.
Kitabın genç bir yazar olan anlatıcısı insanların günlük yaşamlarında kendileri olmadığını, -mış gibi yaparak başka biri gibi davrandıklarını öne sürüyor. Bu düzene uyum sağlamakta zorlandığı dönemlerde ise deli olduğu gerekçesiyle kliniklere gönderiliyor. İnsanların günlük hayatında itfaiyeciymiş, öğretmenmiş, doktormuş, postacıymış gibi davrandıklarını, bir çeşit oyun oynadıklarını söylüyor. Bence çok da haksız sayılmaz, siz ne dersiniz? Klinikteyken ise yazarak iyileşiyor. Hatta bir kitabı ödül bile alıyor.
Ha bu sırada da Emile Ajar takma adını kullanıyor.
.
Yazar aslında bu kitabıyla kendini anlatıyor, yazarlığına, kitaplarına yapılan eleştirilere cevap veriyor, insanların doğal davranmadıklarını eleştiriyor. Böyle kendi etrafında dönen, temiz bir delilik var kurguda. Çok özgün bir kafası, düşünme yapısı ve düşündüklerini anlatma şekli var. Seviyorum bu deliliği.
Bir de bu kitabı okumadan önce ‘Onca Yoksulluk Varken’i okumanız çok güzel olur. Sık sık ondan bahsediyor, nasıl yazdığını, neyi anlattığını söylüyor.
Reader Follow Recommendations
Yüzyıllık Yalnızlık’ı iki kere okudum ve bu iki okumam sonrası duygularım birbirinin tamamen tersi yönde oldu. İlk olarak yaklaşık on yıl önce okumuştum, büyülü gerçekçilik hakkında adı hariç pek bir şey bilmiyordum. Okuyup bitirmiştim ama zulüm gibi bir şey olmuştu bana. Bunca zaman sonra bu sene grup kitabımız olunca tekrar okumak istedim ve
İskenderiye Dörtlüsü’nün son kitabı Clea. Diğer üç kitap aynı zaman dilimini farklı gözlerle anlatmıştı. Bu kitapta ise zaman çizgisini ileriye taşımış Durrell, bu özelliğiyle diğer üç kitabın birden bittiği yerden başlıyor ve onları noktalıyor Clea. Önceki kitaplarda ayak seslerini duyduğumuz savaş gelmiş, İskenderiye sahil kıyısı geceleri saldrı altında, şehir asker dolu. Bu durum kahramanlarımızın hayatlarını da bir ölçüde etkilemiş, bazılarını az bazılarını daha çok. Olay örgüsü açısından diğer kitaplardan daha sakin, durağan ilerliyor ve hiç istemesem de bu kitapla İskenderiye yolculuğumuz sona eriyor.
Durrell bize şehri karış karış gezdiriyor, insanları derinlemesine tanıtıyor ama bildiğimiz anlamda bir betimleme de yapmıyor, klasik bir betimleme değil. Tekrar tekrar çevirdim sayfaları, bana betimleme okuyormuş gibi hissettirmeden bütün bunları nasıl anlatmış diye, sanırım tam da bu yüzden evren değiştirir gibi kitabın içine girip orada yaşıyoruz okuma boyunca. Bu yaz Justine’in şarkısı Jamais de la vie yi dinleyip, parfümünün kokusunu burnumda duyarken, deniz esintisini de arkama alıp yaşadım, gezdim, gördüm İskenderiye’de. Ayrılmak çok zor ama veda vakti de geldi.
