1839 yılında ilan edilen Tanzimat Fermam sonrasında kurulan Mersin kentinin gelişmesinin temel dinamiğini 1860 yılı sonrasında bu fermanla yabancılara tanınan ticari ayrıcalıklar oluşturmuştur. Adana-Mersin karayolunun 1885 yılında ve Adana-Mersin demiryolunun ise 1886 yılında açılması, liman olarak kullanılan iskelenin genişletilmesi, ticaret hayatı canlanan Mersin'e göçü hızlandırmıştır. Böylece kente Anadolu, Kapadokya, Kıbrıs ile adalardan Rumlar ve Ermeniler; Suriye, Lübnan ve Mısırdan ise Maruniler, Arap Ortodokslar ve Katolikler yerleşerek genellikle uluslararası deniz ticaretiyle ilgilenmişlerdir.
Kentte zamanla her cemaat kendi ibadetine yönelik yapılar inşa etmiştir. Bu yapılardan Tarsus ilçesindeki dört, Mersin merkez ilçedeki üç, Silifke ilçesindeki dört kilise yıkılmıştır. Bunun yanı sıra Tarsus ilçesindeki üç, Mersin merkez ilçedeki beş, Aydıncık ve Silifke ilçesindeki birer kilise günümüze sağlam olarak ulaşmıştır. Bugün bunlardan dördü cami, ikisi kilise, biri Anıt Müze, diğerleri ise depo olarak kullanılmaktadır.
Plan açısından yapılar değerlendirildiğinde Mersin merkezdeki Maruni Kilisesi (Nusratiye Camii), Mikhael ve Gabriel Ortodoks Kilisesi, Aziz Nikolaos Kilisesi (Osmaniye Camii), Aziz Krikor Lusavoriç (Ermeni Doğu Ortodoksları) Kilisesi; Silifke, Taşucu Kilisesi, Aydıncık Kilisesi; Tarsus, Maruni Kilisesi tek netli; Mersin Latin Katolik (Aziz Antuan) Kilisesi; Tarsus, Aziz Paulus Kilisesi ve İskiliç Köyü Kilisesi (Kemal Paşa Camii) ise üç nefli bazilika planlı kiliselerdir.
Mersin merkez ve ilçelerindeki kiliseler genel olarak 19. yüzyılın ikinci yarısına tarihlendirilen, yapıldıkları dönemin yöresel mimari özellik ve ortak zevklerini yansıtan önemli bir grubu oluşturmaktadır.
