Yetişkinler, okul dönemindeki çocuklara tasarruflu olmayı öğretebilmek için kumbarada para biriktirmeye teşvik ederler. Böylece çocuklarının para biriktirmeyi ve tasarruf sahibi olmayı öğreneceklerini zannederler. Halbuki kendisi için para biriktirmeye yönlendirmek, çocuğu tasarruflu olmaya değil, bencil olmaya iter. Zira çocuk kumbaraya attığı her bir kuruşu kendi benliği ile bütünleştirdikçe, o her bir kuruştan ayrılması da o kadar zorlaşır. Güç bela biriktirdiği parayı bir çırpıda harcamayı göze alamaz.
Kendisinden 1 lira ekmek parası isteyen anne babasına "hayır" der. Veya "geri ver ama" diye seslenir. Bu bir tasarruf değil vazgeçememe halidir. Halbuki çocuk vazgeçebildiği kadar iradesini güçlendirir. Bundandır ki çocuk kendisi için değil, ihtiyacı olanlar için para biriktirmeye teşvik edilmelidir. Böylece kumbaraya atılan her bir kuruşla bağ kurmak yerine, yapacağı yardımla bağ kuracaktır. Ve böylece çocuk vakti geldiğinde kumbarasındaki paradan vazgeçebilecek bir güce de erişmiş olur.