“....Benim bildiğim, karşındakinin sözünü dinler, sonra da sen konuşursun. Güya bana derdimi sordular; dinleyenler benden çok konuştu! Be muhterem, bekle, lafımı bitireyim, sonra da sen konuş! Sinirimden kulağımın ağrısı daha da azdı sanki...Tövbe Yarabbi... Tövbe... Ağzımı açmamalıydım ama ona da izin vermezler ki!”