Görüşüm, güneş tutulması sırasında ayın arkasında kalan güneş gibi söndü. Onun karanlığı ışığımı yutarken gölgelerde yaşamaktan memnun olduğuma karar verdim.
Zaman çok daha korkunçken insanların ölümden nasıl korktuklarını asla anlayamayacaktım. Nihayetinde bizi ölüme götürüyordu çünkü bizi gerçekten ölümlü yapan tek şey buydu. Çıkış yolu olmayan bir ilizyona kilitlenmiştik.