Dünyanın en zengin, en ilgi çekici uygarlıklar mozaiğine sahip ülkesinde yaşıyoruz. Ancak her gün tarihi bir yapısını ya da mekânını yitirdiğimiz, dokusu ve tarihi canlılığı farklılaşan bu mozaiğin genellikle farkında değiliz. Türkiye'ye gelen turistlerin iki üç gün içinde öğrendiği, tanıdığı mekânları biz içinde yaşamamıza rağmen bilmiyoruz, tanımıyoruz. İstanbul, Cumhuriyetin kurulmasından sonra başkent olma özelliğini yitirmesine rağmen halen öneminden bir şey kaybetmemiştir. Bugün en büyük kent olma özelliğinin yanı sıra, modern Türkiye'nin ekonomisinin, kültürünün ve sanatının da merkezidir. Birçok üst düzey kilise ruhani liderlerinin ikamet ettiği ve çok önemli dini yapıların bulunduğu bir şehirdir. İstanbul' da yaşayan her İstanbullu elbette yaşadığı şehri tanımak, gezmek dolayısıyla anlamak ister. Daha yerleşik düzene geçmiş, uzun zamandan beri İstanbul'da yaşayan, geçimini, ulaşımını ve çocuklarının eğitimini halletmiş, maddi durumu iyi, çevreye daha duyarlı ve çevresiyle daha ilgili İstanbullular ise yaşadıkları şehri keşfetmek isterler. Sadece oturdukları semti değil "Tarihi Şehri" daha iyi tanıma gereğini duyarlar. Bu bağlamda anlatmak istediğim İstanbullunun şehrini bir yabancı turist gibi gezme/gezdirilme gerçeğidir. Örneğin Beyoğlu turu yapılırken sıkça ara sokaklara girilmeli, Çukurcuma gezilmeli; Abanoz Sokak pencereden sarkan travestileri ile bir sosyal oluşum olarak incelenmeli, yeniden açılan Markiz gösterilmeli. Beyoğlu'nu gezmek demek; Tepebaşı'ndaki otelleri incelemek, Beyaz Rusların izlerini sürmek demektir. Odakule gibi, son Vakko binası gibi, Krepen Pasajı gibi son dönem mimari katliamları görebilmek, sorgulayabilmek demektir. Mason Locaları'nın ilginç binalarını, Kırım Protestan Kilisesi ile St. Antuan Kiliseleri'nin çok yeni ama ilginç "Siyahi" cemaatlerini, bir hanın bir dairesinde sayıları ancak yüzlerle ifade edilebilen ve ayakta kalma mücadelesi veren "Azınlık Gazetelerinin" hikâyelerini daha doğrusu gerçeklerini anlayabilmektir.
