Adam düz iyirmi il bir işlə məşğul olur, tutaq ki, Roma hüququ oxuyur, iyirmi birinci il isə birdən məlum olur ki, o, Roma hüququnu heç anlamır və sevmirmiş, əslində, o, zərif bir bağbandır və çiçəkləri ehtirasla sevir. Bu, yəqin ki, bizim sosial quruluşun natamamlığından doğur və insanlar həyatda öz yerlərini yalnız hayatlarının sonlarına doğru tapırlar.