Ağaçlar Yırtılmasın Hakkında
Ağaçlar Yırtılmasın konusu, istatistikler, fiyatları ve daha fazlası burada.Hakkında
"Eğer biz kağıtları çok çok yırtıp çöpe atarsak, ağaçlar yırtılmış oluyorlar.
Ağaçları kesmeyelim, kağıtları geri dönüşüm kutularına atalım..."
"Bulutlar eğer üzülürse acaba yağmur yağmaz mı?
Barajlar dolmaz mı?
Eğer barajlar dolmazsa, yağmur yağmazsa çimler büyüyemez,
böcekler susuz kalır..."
2003 doğumlu ve henüz dokuz yaşında bir çocuk yazar. Duru Divriklioğlu, ilk öykü masallarını beş buçuk yaşında yazmaya başladı. 2010 yılında katıldığı Tepe Nautilus Öykü Yarışması'nda "Ağaçlar Yırtılmasın" öyküsüyle 3.'lük elde ederken en küçük yaştaki yarışmacı oldu ve öyküsü derece alan diğer çalışmalarla birlikte "Dünyamız Yeşil Kalsın" kitabında yer aldı. Daha sonra altı öyküsünden oluşan ilk kitabı "Ağaçlar Yırtılmasın"ı yedi yaşında çıkardı.
Türkiye'nin en genç yazarı olarak ana haber bültenleri ve TV programları dâhil olmak üzere birçok günlük gazetede röportajlarıyla yer alarak tüm Türkiye'de tanındı.15 Mayıs 2011'de Onur Güvener Trafik Konulu Öykü Yarışması'nda Türkiye birincisi oldu. Duru resim çalışmalarıyla da birçok ödülün sahibi ve masal-öykülerini kitaplarında kendi çizdiği resimleriyle tamamlıyor. "Ormanda Trafik Kuralları" Duru'nun üç öyküsünden oluşan ikinci kitabı.
ISBN: 9789944106436Ülke: TürkiyeDil: TürkçeFormat: Karton kapak
Türler:
Yazar Hakkında
Duru DivriklioğluYazar · 2 kitap
Duru Divriklioğlu 9 yaşında 2 kitap yazmış bir kız çocuğu... Öykülerini 5 yaşında yazmaya başlıyor, 7 yaşında ilk kitabı olan "Ağaçlar Yırtılmasın"ı kaleme alıyor. Ardından "Ormanda Trafik Kuralları" isimli 2. kitabı geliyor...
Divriklioğlu, 31. İstanbul Kitap Fuarı’nda Aya Kitap'ın standında kitaplarını imzaladı. Genellikle çocuk okurların ilgisiyle karşılaşan Duru oldukça memnun. Babasına "Çok heyecanlıyım" derken, güler yüzüyle karşılıyor stanta gelenleri.. "Kitap yazma fikri nereden çıktı?" diye soruyoruz, şöyle cevap veriyor: "Ben okuma yazma bilmiyordum, 5 yaşında başladım. Annemin anlattığı hikayeleri beğenmiyordum. Kelime yanlışları olduğuna inanıyordum, inanıyorum değil, vardı daha doğrusu. Masalların sonu böyle bitmemeli diyordum. Biraz daha uzatılabileceğini düşünüyordum ve aklımda oluşan hikayeleri anneme söyledim, o yazdı. Yaşım ilerledikten sonra ben söyledim, annem teybe aldı. Hatta ben hikayelerimi bazen televizyon programı halinde de yapabiliyorum. Annem kamerayı ayarlıyor ben de 'Merhaba arkadaşlar' diye başlıyorum mesela.’
