En Yeni Ağlasın Gökyüzü - Adanmış Hayatlar 2 Sözleri ve Alıntıları
En Yeni Ağlasın Gökyüzü - Adanmış Hayatlar 2 sözleri ve alıntılarını, en yeni Ağlasın Gökyüzü - Adanmış Hayatlar 2 kitap alıntılarını, etkileyici sözleri 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
"Namussuzların namuslulardan çok olduğu bir ülkede yaşamak imkânsızdır."
Sayfa 27Kitabı okudu
Birinci bolum
"Fabrikalarda tarlada ,madende çalışan işçilerin umuduydu. Ağaların feodal karanlığında, yoksul köylünün ışığıydı."
Sayfa 23 - ozan yayinKitabı okudu
“Baba,
Mektup elinize geçtiğinde ben aranızdan ayrılmış bulunuyorum. Ben ne kadar üzülmeyin dersem yine de üzüleceğinizi biliyorum. Fakat bu durumu metanetle karşılamanı istiyorum, insanlar doğar, büyür, yaşar, ölürler, önemli olan çok fazla yaşamak değil, yaşadığı süre içinde fazla şeyler yapabilmektir. Bu nedenle ben erken gitmeyi normal karşılıyorum. Ve kaldı ki benden evvel giden arkadaşlarım hiçbir zaman ölüm karşısında tereddüt etmemişlerdir. Benim de düşmeyeceğimden şüphen olmasın, oğlun, ölüm karşısında aciz ve çaresiz kalmış değildir, o bu yola bilerek girdi ve sonunun da bu olduğunu biliyordu. Seninle düşüncelerimiz ayrı ama beni anlayacağını tahmin ediyorum. Sadece senin değil Türkiye’de yaşayan Kürt ve Türk halklarının da anlayacağına inanıyorum. Cenazem için avukatlarıma gerekli talimatı verdim. Ayrıca savcıya da bildireceğim. Ankara’da 1969’da ölen arkadaşım Taylan Özgür’ün yanına gömülmek istiyorum. Onun için cenazemi İstanbul’a götürmeye kalkma, annemi teselli etmek sana düşüyor, kitaplarımı küçük kardeşime bırakıyorum. Kendisine özellikle tembih et. Onun bilim adamı olmasını istiyorum, bilimle uğraşsın ve unutmasın ki bilimle uğraşmak da bir yerde insanlığa hizmettir, son anda yaptıklarımdan en ufak pişmanlık duymadığımı belirtir, seni, annemi, ağabeyimi ve kardeşimi devrimciliğimin olanca ateşi ile kucaklarım.
Oğlun Deniz Gezmiş. Merkez Cezaevi”
"Ağlasın" dedi karakavak. "İnsanlık öyle bir çukura indi ki, hiç durmasın ağlasın gökyüzü...
Yüreklerinden kopup karanlığa karışan o beyaz çırpınışı "güvercin" sanmışlardı, ama o uçup giden onların insanlıklarıydı...
Ve gökyüzü uğunuyor yukarda, " ey zulüm!..." Diyordu. "Kendi karanlığında kal. Işığın hiç yanmasın. Yüzün gülmesin. Karnın doyamasın. Öfken sana dönsün -ki nazarın kimseye ilişmesin."
Hayat o kadar Zengin ve çeşitliyken, Toprak herkese yetecek kadar bereketli, Evren herkese yetecek kadar genişken , insanların neden birbirine zulmettiğini anlayamıyordu...