Ölüm acı vermezdi. Hayattı, hayatın sancısıydı bu feci, bu insanı boğan his. Hayatın Martin'e vurduğu son darbeydi.
Yenisini bulamadığı gibi artık eski cennetinin de yerinde yeller ediyordu.
Okur Takip Önerileri
Hayat güzel değildi, tatsızdı, acıydı. En vahimi de buydu. Yaşamayı arzu etmeyen bir hayat, sona erme yoluna girmiş demektir.
Bir şeyler uçup gitmiş benden. Hayattan hiç korkmamışımdır ama bir gün hayata doyabileceğimi hiç hayal etmemiştim. Hayat beni o kadar doyurmuş ki hiçbir şeye arzu duymuyorum.
" Ama artık çok geç" dedi Martin. Ben hasta bir adamım. Hayır, bedenim değil, ruhum hasta, beynim hasta. Bütün değerlerimi kaybettim sanki. Hiçbir şeyi umursamıyorum.
"Biraz zaman ver" diye seslendi kendine. "Biraz daha zaman."
Uzayın derinliklerindeki en ücra yıldızdan insanın ayağının altındaki kum taneciklerindeki sayısız atoma kadar her şey birbiriyle bağlantılıydı.
Bütün çocukluğu ve gençliği boyunca ne istediğini hiç bilememişti, ama artık ne istediğini açık ve net olarak biliyordu. Güzelliğe, aydın bir bilince ve aşka sahip olmak istiyordu.
Minik seçimlerimiz zaman ve uzayda büyük dalgalar yaratır. Bunlar bedeninizi, düşünme biçiminizi, hislerinizi, davranışlarınızı, ilişkilerinizi ve bu dünyadaki yarattığınız farkı etkiler.
Sessizliğin en koyu vaktinde bir yıldızda tek başına olmak ve her şeye hükmetmek bir çocuk için sultanlık değil de nedir?
Adalet sonuçta yerini bulmuştu ancak, bedelini yanlış kişi ödemişti.
Kafanın içinde ne kadar çok yaşarsan kalp de o kadar kasılır. Kafanın içinde olmadığında ise kalp bir nilüfer çiçeği gibi açılır.
