Ahdım Var

Neyse... Bedene fazla gelen yoğunluklar gözlere yerleşir. Belki bunun için çoğu insanın... yalnızca gözleri anlamlı.

Bırakılmanın hüznü, unutulmanın çisentisiyle ıslaktır.

Kendime dönmek sancılı oluyor: Ürperme, eksiklik duygusu, birikmiş şeyler... Belki de bize biriktirmemek öğretildi. Yapıların yıkılmas, balyozlar; hüznü yaşanır kılan şeylerin dağılması, parçalanması.

Neyi öldürdük bende? Bunu hiçbir zaman bilmeyeceğim. Tıpkı niye yaşadığımı da hiçbir zaman bilmeyeceğim gibi. Martılar, üç renkli kediler, ya da bir gelincik, bir servi gibi yaşamak dururken.

Neyse, olmak istediğimiz şeyleri iyi kötü seçtiğimize göre, insanız herhalde. İnsanız. En büyük felaket değil bu.

Henüz bir masal olan şu zaman, sana göstermeden bir yere gizlenmiş olabilir. Ya git, ya da kal. Mesafeyi dondurmuş, boğazını kurutmuş, dilini koparmış, başını döndürmüş olabilir. Git, ya da kal. Karşındaki karanlık, yüzüne çığlık çığlığa çarpıyor olabilir. Git... Kal... Sadece parmaklarının yardımıyla konuşabilen şu dudaklardan sızan sayıklama, seni yaralıyor, yok sayıyor, yıldırıyor, başucunda bekliyor, yüzüne üflüyor, seni iyileştiriyor da olabilir. Git-me, kal. Hep zaman yok, kalmadı denecek. Hadi gitme. Kal. Ya da git! Dön geri. Bu yer, tutsak bir kimsenin ilk bedeni. Çoktan ayartıldı. Bu yer tek ayartılmanın, sevmenin sürekliliği... Ya git, ya da kal... Dön geri.

Sordum: Her şey niçin bir fırtınanın hep önceden bildiğimiz, beklediğimiz, yok eden varlığı oluyor? Cevap çıkmadı... Suyun yüzeyinde dur, sakın batma dediler... Ama dipte sivri bir kayaya alnımı dayayıp öylece kaldım, etten bir heykel gibi; üstümden tek damla kan akmıyordu. Ama yüreğim güm güm atıyordu. İşte galiba inancımı o zaman yitirdim. Yüreğim işe yaramıyordu, yüreğimi ne yapacağımı bilemedim. Sus dedim, sus...