Asıl anlatmak istediğimiz şudur: Yüce Allah, yarattığı insanın vücut yapısına ünsiyet (dostcanlılığı) ve ilişkiyi işlemiştir.
Bu açıdan bakıldığında insan, ilişkiye eğilimli bir varlık olarak yorumlanabilir. Çünkü insan, gerek iç dünyasından ve gerekse dış dünyasından kaynaklanan delil ve etken uyarınca irtibat izini sürmektedir ve insan, varlık bilimi bakımından, zahiri yaşamını iyileştirmek ve geliştirmek için sürekli olarak etrafıyla ilişki halindedir. Hemen belirtmek gerekir ki insan, makul hayata ve insani yaşama ulaşabilmek için güzel ilişkilerle kendini olgunlaştırmalı ve yüceltmelidir.
İlişki alanları içerisinde insanın tüm ilişkilerine yön verecek nitelikte olan ve maddi ekollerin asla dikkate almadığı en önemli husus, insanın kendi iç dünyasıyla olan ilişkisidir. İnsan genel anlamıyla çevresiyle yani doğa ve diğer insanlarla, hatta Rabbiyle ilişkisinden önce kendisiyle gerçeklere dayalı ilişki kurar ve kendisini iyi tanırsa, bu onun diğer ilişkilerine de yön verecek ve gerçek mutluluğu yönünde hareket etmesini sağlayacaktır.
İmam Ali'nin (a.s) "Kendini bilen kimse şüphesiz Rabbini bilir." buyruğu, özü tanımanın önemini ortaya koymaktadır. İnsan kendisiyle ilişki ve bağ kurabildiği takdirde Rabbiyle de bağ kurabilir. Rabbini unutan kimse, kuşkusuz kendisini de unutmuş olacaktır.
