“…Babam düşümde benimle konuştu.
-“Dilinde bir sorun mu var?” Dedi.
-“Yok baba. Sözcükler çok ağır. Sağa sola fırlatılamayacak kadar ağırlar.”
-“Kızım benim. Sen hiç sorun olmadın.”
-“Evet baba” dedim. “Ben hiç sorun olmadım.”
Sakinleşmesi gerekiyordu. Ölü olsa bile.”
“…Uyurken kimdim ben? Başka bir zamandaydım sanki, yaşam alanının daha ferah olduğu, varlığımı sorgulamayan, bambaşka bir zamanda. Orada yalnızca yaşıyordum, çok basit bir şeymiş gibi…”
Mutlu bir çocuktun, dedi annem. Sen hep mutluydun. Artık değilsin. Nedenini bir söylesen. Hiçbir şey diyemezdim. Bildiğim tek şey ne mutlu ne de mutsuz olduğumdu.
“…Annem buna reddediş diyordu. Başkaları, tam ortasına dikilip hayatla sırılsıklam olmak isterken, ben, hayat etrafımdan dolaşarak geçsin istiyormuşum…”