Anlam, beş duyu algısının ön yüzü, dilbilgisel yapının ise arka yüzüdür. Anlamın başlıca iki kaynağından birisini; varlığa bizzat kendisiyle, yani aracısız ve doğrudan doğruya gerçeklik göstergeleriyle ulaşan beş duyu; diğerini ise, bizi, varlığa saymaca veya eğretilemeli göstergeleriyle ulaştıran dil oluşturur. Çok genel ifadelerle söylemek gerekirse, gerçekliğin kendisi olan doğadan beş duyu organı yoluyla elde edilen algıların veya saymacaların oluşturduğu yapay bir dünya olan dilden alınan bilgilerin, kişinin önceki algı ve bilgileri ışığında değerlendirilmiş biçimine anlam denir. Parça-bütün, parça-parça ve bütün-bütün ilişkilerinden ibaret olan evrende, her şeyin her şeyle ilişkisini kurmak mümkündür. Bunlar arasında ki ilişki ve etkileşim, yani iletişim ise evrenin dilidir. Gösterge bilimi, parçalar ve bütünler arasındaki ilişki türleri ve bunların iletişim biçimleri üzerinde çalışırken; anlam bilimi, insan dillerindeki birim ve yapıların göstergesel değerlerini ve bu değerlerin değişme yollarını inceler, kişileri ve toplumları sdillerinden yakalamaya çalışır.
