Ve hayatımızın sonuna geldiğimizde elimizde sadece anılar kalıyor; kalbimizi ısıtan, bize yön veren, hayat ağır geldiğinde sığınılacak bir liman olan anılar.
Biliyorum dışarıdaki dünyada hayat bugün heyecanıyla akıp gidiyor ama onun bir parçası olmak yerine burada uzanmış yatıyorum yalnız ve sessiz, dinleyerek.
Şimdi her şeyi aynadaki silik görüntü gibi görüyoruz, ama o zaman yüz yüze görüşeceğiz. Şimdi bilgim sınırlıdır, ama o zaman bilindiğim gibi tam bileceğim.
Birden üzüntüyle hayatın ne kadar değerli ama geçici olduğunu ama biz insanlar içinde yaşarken gündelik hayatın güzelliklerini göremediğimizi fark ediyordu.