Klassik ədəbiyyatda oxumuşduq ki, Məhəbbətlə İztirab ayrılmazdır, ona görə də biz bu yolda əzab çəkməyə hazır idik: təki üfüqdə lap ötəri, xəyali də olsa, bir Məhəbbət işığı görünəydi.
O zaman bizə elə gəlirdi ki, hansısa çəpərin arasında qalıb çürüyürük; sərbəst buraxılacağımız anı həsrətlə gözləyirdik. Həmin an gələndə isə həyatımız - elə zamanın özü də - iti bir axınla irəli şütüyəcəkdi. Haradan biləydik ki, dünyaya gələn gündən biz nələrisə qazanmış, nələrisə də itirmişik artıq! Bundan başqa, əgər lap bizi həmin çəpərin arasından buraxsalar da, bu dəfə daha geniş, əvvəl-əvvəl çox da hiss olunmayan yeni bir çəpərin arasına düşəcəyik.
Məktəbdə müəllimlərimiz, evdə isə valideynlərimiz elə hey beynimizi deşirdilər ki, onlar özləri də bir vaxtlar gənc olublar, buna görə də nə danışdıqlarını yaxşı bilirlər. "Bu, sadəcə, ötəri bir mərhələdir, - deyib dururdular, - böyüyəcəksiniz, keçib-gedəcək; həyat sizə gerçəkliyin də, gerçəkçiliyin də nə olduğunu öyrədəcək". Ancaq onların nə vaxtsa bizim kimi olduqları o zamanlar heç cür beynimizə girmirdi, həyatı düzgün dərk etdiyimizə, həqiqəti, əxlaqı, incəsənəti isə onlardan - özünü cürbəcür güzəştlərlə ləkələmiş yaşlı nəsildən daha yaxşı anladığımıza inanırdıq.