Üç harika çocuğumuz, imrenilesi bir hayatımız var; onun için yapmadığım hiçbir şey kalmadı, o her zaman benim gözlerimin ışığı oldu ve hâlâ da öyle. Onu çok sevdim. Ve hâlâ da seviyorum ama o buna inanmak istemiyor, kendine acımayı yeğliyor.
''Onun huzuruna bağlı benim huzurum, onun sevdiğini versin bana hayat, peşinden koşan ölüm beni bulsun'' aryasının beni ağlattığını neden itiraf edemedim?
Biz fakir ama
Mutlu çocuklardık…
Yamalı elbisemizi saklardık bazen
Utana sıkıla,kızarırdı yüzümüz,
Çoğu zaman,ama alnımız aktı,
Yamasızdı karekterimiz…