Leonid Andreyev Rusya'nın yeni kuşak 20. Yüzyıl yazarları arasında belki en bildiğimiz isimlerden biri. Kendisi Maksim Gorki'nin biricik dostu, öyle ki 1916 yılında ölüm haberi Gorki'yi bir hayli sarsmış. Andrey'i diğer yazarlardan ayıran en önemli özellik karakterlerini yaşaması ve aslında kendinden bir parça olması. 1907-1914 yıllarında o iç kargaşa içinde başarısız olmuş devrim sürecinde intiharlar ve idamlar ölümü halk için tek çıkış yolu olarak görülmesine sebep veriyor. Çar hükümetinin başına geçen Stolıpin ülkeyi tamamen kana boğmuştur, halk doğru düzgün bir yargılama görmeden toplu idam cezalarına çarptırılmıştır.
Yedi Asılmışların Hikayesi gerçekten yaşanmış bir olaya dayanıyor, Stolıpin dönemine ismini kanla yazan bakanlardan biri olan Durnovo'ya 1907 yılında bir suikast planı kurulur fakat emniyet güçleri tarafından öğrenilir ve engellenir. Yakalanan dört öğrenci, Sergey Golovin, Vasiliy Kaşirin, Tanya Kovalçuk, Verner ve Musya bir katil ve at hırsızı bir çingene ile darağacında ölümün kollarına itilirler.
Ölüme mahkum edilen Tatyana Leontiyeva zengin bir valinin kızıdır, arkadaşı Lidya Sture ile idama mahkum edildiklerinde henüz yirmili yaşlarındaydılar. Verner isimli devrimcinin gerçek ismi Lebedintsev'di, kendisi Rusya'nın ilk uzay araştırmacısı ve önemli bir fizikçiydi.
Ölümü, çaresizliği ve acı kabullenişi ilmek ilmek işlemiş Andreyev, Güneş Bozkaya'nın akıcı çevirisi ve önsözüyle beraber severek okudum, şiddetle tavsiye ediyorum.
