Aşk-ı Memnu
Halid Ziya UşaklıgilSözler ve Alıntılar
(...) kalbi, ne olduğunu anladı: Onlar, yalnız birbirinden ayrılmakla kalmıyor, ruhları da birbirinden uzaklaşıyordu.
Sayfa 177
Yaşamında yalnız bir şey eksikti, ama yaşamda da her şey o demekti: SEVMEK...
Sayfa 170
Bu, bir ateştir ; niteliğini bilmeyiz, varlığından haber alamayız. O, yavaş yavaş, yapacağını bilerek, yürür. Sonunda bir gün birdenbire bir hiç, bir dakikalık bir belirti gösterir; kalbimizde bir yangın var sanırız. Nedir, nereden doğmuştur ?
Bu yangın, nasıl başıboş bir esintinin kanatlarıyle düşerek kalbimizi tutuşturmuştur, bilemeyiz.
Sayfa 159
Bu ilişki biçimi onları, sonuçsuz kalmış bir çatışmada kesin saldırıyı zamanın raslantısına bırakan iki savaşçıya benzetirdi.
Sayfa 93
Yaşam bu muydu ? İki kalbi kendi başlarına bırakmamak, bu yaşamın acımasız bir yasası mıydı ?
Sayfa 177
Aynanın donukluklarında derin bir mağaranın yeşil ufuklarından saydam tirşe gölgelere boyanarak gelen bu aşk hayaline ergin bir varlık umuduyla bakıyordu.
Sayfa 171
Bir yığın şiir !.. Ama gerçek şiir, kadınlardır...
Sayfa 128