Çocuk olmak, acı çekmekti; ama yine de umutla bakabilmekti geleceğe. Geleceğin olmadığını öğrenecektim elbette, biraz daha büyüyünce gördüğüm insanların acıyarak bakan yüzlerinde.
Şubat'ın ilk günüydü geldiğinde
Yıllardan ilkbahar mı yoksa
KEHANET mi bilmem
Ağustos'un yirmi biriydi öldüğünde
Günlerden cehennem mi yoksa
İHANET mi bilmem!..
Kavga etmek istemiyorum...
Neydi her şeyi bu kadar karmaşıklaştıran?
Neden bu kadar acı vermeye başladı her şey? Umutsuzluğa kapıldım , kaybettim geleceğe dönük tüm inançlarımı...