“Kaybetmek kötü bir şeydir. İnsanoğlu sevmez kaybetmeyi. Çok manidar değil midir neyi sevmiyorsak o geliyor başımıza. Bizler kaybetmeye alışmış insanlarız. Bu kitabın satır aralarında kaybolacak kadar birilerini sevmiş ve onları kaybetmiş insanlarız.”
Hiç kaybetmeyeceğini düşünerek sevme sakın kimseyi ‘Kaybedersin.’ Kaybetmek demişken biz kaybetmeye alışmış insanlar hiç kazanmadıklarımızın acılarını çekmekle mükellef müvekkilleriz. Umutlarımız yoktur bizim. Hayallerimiz boş, yaşanmışlıklarımız yalan. Sevmeyi veyahut sevilmeyi beceremeyen insanlarız biz. Biz kaybedenler topluluğuyuz. Mazide kaybolanlar, verdiği değerin karşılığını alamayanlar, yanıp tutuşan insanlarız biz. Canımız yanmaya alışmıştır artık bizim. Vazgeçmeden sevmeyi şart edinmiş her vazgeçende tutuşmuş küllerinde yok olmuş insanlarız biz. Vazgeçiyorum senden de sevmekten de. Ders olmasa da ayrılık bana, içimde gizlediğim sevginle yok oluyorum yavaşça. Beni sevmesen de sevmeyişlerinle seviyorum seni...
(Tanıtım Bülteninden)
