Hayatıma değen, bir şekilde yollarımızın kesiştiği pek çok insan hakkında bir şeyler söyleyebilirim. ‘Onu severdi, boyu uzundu, esmerdi, gülerken gözlerini kısardı’ gibi ufak detaylar da verebilirim. Ama söz konusu annem ve babam olunca uzun bir süre düşünürüm, kolay değildir çünkü anne-babayı anlatmak. Neyi anlatsanız başka bir şey çengel atar aklınıza, ‘şu da vardı, yok onu yanlış hatırladın’ cümleleri çınlar kulaklarınızda. Ama Monika Helfer bu konuda çok başarılı, Yük’te bize emanet ettiği karakterleri anlatmaya devam ediyor, en çok da kendisine Vati diye seslenilmesini istediği babasını. Öyle bir anlatıyor ki, sanki dışardan bir çift göz izliyor babayı, babanın hayallerini de yakalıyor iç çekişlerini de.. Monika Helfer, Yük’te beni çok etkilemişti. Baba’da da o duru anlatımını korumuş, bir aileyi parçalarına ayırıp; üzerinde güzellemeler yapmaksızın olduğu haliyle göstermiş. Yük ile peşi sıra okuyunca kuşak hikayesi okuyormuş hissi de oluştu. Severek okuduğum bir kuşak hikayesi hem de~ . Arzu Akay çevirisiyle~

BabaMonika Helfer · Düşbaz · 202410 okunma