Kuru bir ağaç yaprağı kopmuş, yere düşüyor;
hareketleri bir kelebeğin uçuşuyla aynı. Tuhaf değil mi?
En kederli ve ölgün olan şey en neşeli ve canlı olana benziyor.
İşgal ettiğim yer öylesine küçücük, evrende bulunmadığım ve umrunda bile olmadığım alanın yanında öylesine ufacık, yok sayılacak kadar küçük ki… ve yaşayacağın zaman dilimi benim bulunmadığım ve bulunmayacağım sonsuz zamanın yanında öylesine az ki… Oysa bu atomun, bu matematiksel noktanın içinde kan dolaşıyor, bir beyin çalışıyor, birtakım istekleri var…