Günlerce ağlamamın ardından bir güz güneşi yakalayan Ömer, yaptığı resmi annesine gösterdi.Güz güneşine bir bahar sabahı koyacağını umut ediyordu.Gözlerine çocukluğun saflığını katarak dudaklarına kondurduğu gülücüklerle annesinin gözlerinin içine bakıyordu.Annesinin gözlerindeki baharı görünce çok sevindi.Annesi resimdeki kocaman güneşi alıp baharın en saf yerine yerleştirdi. Resimdeki kocaman güneşi eşi diye düşündü.Güneşin yanağını okşayarak 'Ömeri'min Babası' diye sevdi.Ömer'e dönüp 'anlat' dedi. Yaprağın yeşili ,çiçeğin alı ,toprağın tozu ,ekmeğin bozunu yaptım ama en önemlisi bu güneş… Kadının nefesi kesildi. Bu güneş babam diyeceğini umut ederek yutkundu.Bu sensin anne dediğinde güneş soldu.Karabulutlar kapladı kendi dünyasındaki gökyüzünü.Kadının gamzeleri küskün bir gülüşle tekrar bir güzün en derin hüznü düştü.Yaprağın yeşili, çiçeğin alı, toprağın tozu, ekmeğin bozu var da babanın izi nerede Ömer ! (Tanıtım Bülteninden)

Yazar: