Konuşma yeteneğimi kaybettim.Sen daha kücükken bana konuşmayı yasakladın."Tek bir itiraz yok." senin önünde kekeleyip boğuluyordum. Bu da seni kızdırıyordu en sonunda konuşmayı bıraktım." "Çok fazla itaatkardım,tamamen suskundum, endişeli bir şekilde senden uzaklaşırdım ve gücünün ulaşamadığı yerde konuşmaya cesaret ederdim."
Ah! Kafka kendini babana kanıtlamaya çalışırken çok yorulmuş olmalısın. Şiddet her zaman fiziksel olmaz kafka, psikolajikde olur. Babana duyduğun yoğun sevgi,saygı, korku birleşince çaresizliği öğrettin okurlarına, sevgi ve korku nasıl aynı anda var olabileceğini gösterdin, öğrenilmiş çaresizlikti seninkisi çünkü babana kendini sevdirmeye çalıştıkca baban seni aşşağıladı hor gördü ve seni değersiz kıldı. Böylece seni kendine yabancı kılmıştı, artık sen babanın söylediklerinden ibarettin. Babana kendini kanıtlamaya çalıştıkca her gün biraz daha yok olmuştun. Ne intihar etmeyi becerebildin ne da uzaklara gitmeyi sadece bunları düşünmekle kaldın. Baban adeta seni tüm benliğinden sıyırmıştı ve sen beceriksiz, başarısız ve aptal bir insan olduğuna inanmıştın. oysaki sadece takdir görülmemiş, sevgisinisiz, seni dinlemeyen, korkularla, tehtidle büyüyen bir babanın elinde büyümüştün."kitabı tek bir cümle ile özetleyecek olursak; konusu; babasının omuzunda ağlayamayan bir insanın yazdıkları bu satırların omuzunda ağlamasıydı.
