Törensel davranışlar konusunda pek ciddi, yeteneklerinden emin olan Bach, dehasının pek bilincindeymiş gibi görünmüyordu; başkalarının büyük sevinç duyacağı durumlarda mütevaziydi. Kendisi gibi yapmanın o kadar da zor olacağını düşünmüyordu. Tekniği, yani çalma ve besteleme tekniğini o kadar aşmıştı ki, her şeyi "takılmadan" çalabileceğini seve seve iddia ediyordu ama bu konuda yanıldığını ayrıca kabul etti. Şunu söylemeyi alışkanlık edinmişti: "Her şeyi yapmak mümkün olmalı." Eserlerinin zorluğundan yakınılırsa şu cevabı veriyordu: "Tek yapmanız gereken çalışmak, böylece her şey yoluna girecektir. Elerinizin her birinde, benim sahip olduklarım kadar iyi beşer parmak var." Çalışma onun gözünde bütün başarıların anahtarıydı. "Ben çok çalıştım," diyordu. "Çalışırsa herhangi biri de böylesine başarılı olabilir." Ve şunu da söylüyordu: "Çalışma ve özenle ulaştığım yere, biraz doğallığa ve beceriye sahip olan bir başkası da ulaşacaktır." Bir enstruman çalmayı, duvar saatini kurmak gibi mekanik bir işlem olarak görüyordu. "Yalnızca gerekli anda gerekli notaya basmak yeterli, enstrüman zaten kendi kendini çalacaktır." En güç parçaları "bir çırpıda", bir masa köşesinde ya da klavyenin başında sabırla bekleyen öğrencinin önünde bestelediği söylenir. Süitler ya da koraller yazmak, bir elma ağacının elma vermesinden daha zor görünmezdi ona.

Kitabı okudu

Bach - Son Füg Armand Farrachi

Reklam