Bir Robert Musıl kitabı ve alınabilecek maksimum verim...
Deneme ve anlatı türünde kitapları neden bu kadar sevdiğimi bir kez daha anladım. Hayatın gördüğümüz kadarıyla sınırlı olmadığını, gerçeğin üstünde her zaman başka bir gerçek olduğunu, bazen bir sinek kağıdına yakalanırken, bir anıtın önünde dururken, savaşa bir farenin gözlerindeki korkuyla bakarken, bir cenaze töreni izlerken ve aşkı bir lahit kapağında bulurken anlıyoruz. Ve aslında hayattaki tüm koşuşturmaların, gözümüze tutulan bir fener gibi bizi kör eden, önümüze basit sorunlarla düğüm olup dolaşmış bir yumak atan, biz bu sahte parlaklık altında düğümleri çözmeye uğraşırken hayattan anları çalan bir hırsız olduğunu...
Yani sanıldığının aksine bu kitaplarda yazılanların, canımızı yok yere sıkan karmaşık laflar dizisi olmadığını söylemek istiyorum. Belki keyfimizi kaçırıyor olması doğrudur ama yok yere değil, aksine salgın bir hastalık gibi yayılan bu zincirleme körlüğe karşı bir iyileşme belirtisi olarak. Yani burda "Yaşarken Açılan Miras" kitabında Robert Musıl' in dediği gibi: "İstediğiniz kadar eleştirin: insanın keyfinin bozuk olması, bir iyileşme belirtisidir"
