Bayan Yalnızkalpler
Nathanael WestSözler ve Alıntılar
Her kadın bir yuvayı hak eder değil mi?
Sayfa 79
Kuzey Kapısı’ndan parka girdi, kemere çöken koyu karardıktan ağız dolusu yutuverdi. Yolun üstünde mızrak gibi yatan bir sokak lambası direğinin gölgesine adım attı. Gölge bir mızrak gibi ona saplandı.
Görebildiği kadarıyla bahardan bir iz yoktu.
Hayat birçoğumuz için acı ve kalp kırıklığından ibaret, umutsuz ya da neşesiz bir münakaşa gibi geliyor.
Hayatım huzurun olmadığı bir çöl.
“Belki yanlış anlıyorumdur,” dedi kadın,
Hayatın sizi bunaltmasına izin vermeyin. Eski patikalar başarısızlığın harabeleriyle tıkandıysa yeni, taze yollar arayın. Sanat da bu yollardan biridir. Sanatın özünde acı vardır.
Seksen altı yaşına geldiğinde işini gücünü bırakıp Çince öğrenmeye karar veren Bay Polnikoff, sık Rus sakalının arasından ne demişti? ‘Hepimiz, hâlâ yolun başındayız...’
“Günah işleyen insanları da sevin. Böyle bir sevgi tanrısal sevginin örneğidir, yeryüzünün en büyük sevgisidir. Yaratılan her şeyi hem tümüyle hem de bir kum taneciğine kadar ayrı ayrı sevin. Ağaç yaprağına, güneş ışığına, hayvanlara, bitkilere gönülden bağlanın. Sevdiklerin seni tanrısal sırra erdirir. Daha sonra anlayışın her gün biraz daha derinleşir, böylece sevgin sonunda, bütün dünyayı kaplayan evrensel bir sevgi olur.”*