Benim Üniversitelerim
Maksim GorkiBenim Üniversitelerim Gönderileri
Benim Üniversitelerim kitaplarını, Benim Üniversitelerim sözleri ve alıntılarını, Benim Üniversitelerim yazarlarını, Benim Üniversitelerim yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Düşün ki, insanlar bir yığın emek harcayarak kendilerine bir hayat biçimi kurmuşlar. Derken biri çıkıp isyan ediyor, böyle yaşanmaz diyor! Böyle yaşanmaz mı ? Biz bütün gücümüzü bu hayata harcadık, sen ne diyorsun ? Ve… vurun ona, hocaya, doğru yol gösterene! Bize engel olma! Oysa ki gerçek o insanlardadır. “ Böyle yaşanmaz “ diyen insanlarda. Hayatı daha iyiye götürecek olanlar, bu insanlardır.
İyi insanları hayattan kovanlara, doğru yolu gösterenlerden korkanlara çok rastladım. Bu tür insanlara iki tür davranış gösterirler. Ya önce, iyice adamın karşısında yer alarak her şekilde onu yok ederler ya da bir köpek gibi itaat ederek adamın karşısında sonsuz saygı gösterirler. Bu çok enderdir. Böyle iyi adamlardan hayatı öğrenmezler, onlara benzemeye çalışmazlar, beceremezler. Belki de istemezler.
Onun gözünde Tanrı güzel yüzlü, kocaman bir ihtiyar, dünyanın tek ve en akıllı sahibiydi. Fakat, yalnızca kötülüğü yenemiyordu. Ona göre insanın fazlalığından dolayı yetişemiyordu. Ama bir gün yetişeceğine ve kötülüğü yok edeceğine inanıyordu. “ Fakat şu İsa’yı bir türlü anlayamıyorum. Ne gereği var onun ? Evet, Tanrı var. Ya o kim oluyor ki ? Oğlu diyorlar, oğlu olsa ne olur ki ? Allah ölmedi ki!” derdi.
Şefkat yok! Ya aşk nedeniyle yok olacağız ya da aşk uğrunda savaşta ezilip gideceğiz? Sonuç aynı; yok olacağız.
Ateş nasıl ateş ile söndürülemiyorsa, kötülük de kötülük gücüyle ortadan kaldırılamaz.
Önümde koskocaman bir duvar gibi bir soru oluşmuştu. Madem ki hayat, dünya mutluluğu için sürekli bir savaştır, o halde aşk ve şefkat bu savaşın başarısına engel olmayacak mıdır ?
Bana ondan başka engel olan ne var ki? Yirmi yıla yakın ona inandım. Onun korkusundan titredim. Dayandım. Elim kolum bağlı olarak yaşadım. Fakat, İncil’i okuyunca gördüm ki, hepsi uydurma ! Hepsi düzmece Nikita!
Ben, Tanrı’nın istediği tarzda yaratılan biri değilim. Ben hiçbir şey bilmiyorum. Hiçbir şey yapmıyorum, iyi biri de değilim. Tanrı benim çektiğim acıyı bilmiyor ya da biliyor da yardım etmek elinden gelmiyor veya yardım etmek elinden geliyor ama bana yardım etmek istemiyor. Tanrı hiç de her şeyi bilen, her şeye gücü yeten, merhametli bir varlık değildir. Lafın kısası Tanrı yoktur. Bunlar uydurma şeylerdir.
İnsanlar bilgiyi değil unutmak ve avunmak istiyorlarmış.
Çevremde bulunan her şeyden kaçıp gitmek arzusu ile ruhumu zehirleyen, bir can sıkıntısı yükseliyordu.
Sana diyorum ki, hapishane… Matematik bir demir parmaklıktır. Evet… Bir fare kapanıdır. Bir hapishanedir
Sesi boğuk ve kısıktı. Fakat, anlatımı adeta bir bülbül namesi gibiydi
Hiçbir olağanüstü rastlantıya bel bağlamıyorum. Fakat irademin gittikçe kuvvetlendiğini de fark ediyorum. Yaşam koşulları benim için ne kadar güçleşirse, o oranda kendimi daha güçlü, daha akıllı hissediyordum. İnsanı insan yapanın, kendini saran çevreye gösterdiği direnç olduğunu fark edeli epey zaman olmuştu.
"Demek ki insanlara da akla uygun hareket etmeyi öğretmek olası. Sirk adamları hayvanları şekerle eğitiyorlar. Elbette biz şekeri bakkaldan alabiliriz. Bize ruh için şeker lazım; ruhun şekeri tatlılıktır. Demek ki delikanlı, tatlılıkla hareket etmek gerekiyor, bizlerin alışmış olduğu gibi dayakla değil, haksız mıyım?"