Mutsuz olduğumuz zamanlar başkalarının mutsuzluğunu daha da bir derinden duyarız, böyle zamanlarda duygularımız yok olmaz aksine tek bir noktada yoğunlaşır.
Sevinç ve mutluluk insanı ne kadar da güzelleştirirmiş. İnsan kalbi nasıl da sevinçle dolar taşarmış meğer. İnsan kalbinin bu coşkunluğunu başkasının kalbine de dökmeyi, her şeyin neşelenmesini, her şeyin gülüp eğlenmesini ne kadar da özlemle istermiş. Bu sevinç ne kadar da bulaşıcıymış.
Hazır, kaprisli ve öfkeli insanlardan söz açılmışken bütün gün süren o günkü halimi anımsamadan edemeyeceğim. Tuhaf bir his, sabahın erken saatlerinden beri ruhumu daraltıyordu. Birdenbire kendimi yalnız, herkesin yüzüstü bırakıp kaçtığı birisi olarak hissetmeye başladım.