“Görüyor musun, kimse kimsenin umrunda değil! Aslolan ne o ne bu! Aslolan yaşama sanatı! Bak, ne biçim yumuldular? Sen olsan ne derdin şimdi? Bırakın arkadaşlar, öpüşmeyin, mi diyecektin? Ha? Niye susuyorsun? Niye?”
“Yaşamına bak! Çünkü bir tek sanat var ki, işte onsuz olmaz: yaşama sanatı! Yaşama sanatından uzak insanların sanat yapmaya çalışması biraz komik olmuyor mu sence de? Ha, ne dersin, ironik kaçmıyor mu?”
“Yıllar yılı bir savrukluk içinde yuvarlanmış durmuştur işte! Kitapları okuyup şiirler yazmaya çalışmıştır. Ne işe yaramıştır bütün bunlar? Yalnızlığını giderebilmiş midir? Hep büyümüştür o yalnızlık içinde, hep büyümüştür kendisi ile birlikte. Hiç terk etmeyek konu…”
"Yıllar yılı bir savrukluğun içinde yuvarlanmış durmuştur işte! Kitaplar okuyup şiirler yazmaya çalışmıştır. Ne işe yaramıştır bütün bunlar? Yalnızlığını giderebilmiş midir? Hep büyümüştür o yalnızlık içinde, hep yürümüştür kendisiyle birlikte. Hiç terk etmeyecektir onu..."