Bir Beyazperde Masalı
Osman AysuBir Beyazperde Masalı Gönderileri
Bir Beyazperde Masalı kitaplarını, Bir Beyazperde Masalı sözleri ve alıntılarını, Bir Beyazperde Masalı yazarlarını, Bir Beyazperde Masalı yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.Sınav sonucumu söylemeye götürülürken..
"Ulan ıslak sıçana döndün. Bu kılık kıyafetle seni patronun yanına nasıl götürürüz?" Tabii hâlâ sarhoştum. Kafam dumanlıydı. Ama mizah duygumu hâlâ kaybetmemiştim sanırım. Sırıttım. "Üzgünüm ama frak veya smokin giyecek halde değilim" dedim. "Kefen bezini tercih ederim. Sizin içinde kolaylık olur."
Ben artık ruhu çürümüş, içi kurumuş, acınacak bir serseriyim.
Şimdi tek sıkıntım, geleceğimdi
İçimde hazmedemediğim yenilmişlik duygusu vardı. Kendimi çaresiz ve zayıf hissediyordum. Süt dökmüş kedi gibi bir yere sinmiş, başkalarının hakkımda verecekleri kararı bekliyordum. Aslında onur kırıcı bir durumdu ama bende de bahsedebileceğim bir onur kalmamıştı zaten
Galiba en amansız düşmanlarımdan biri de hayallerimdi.
Boş versene baba, eski çamlar bardak oldu.
Demek insan doğası gereği, hangi şartlar altında olursa olsun, ilgi ve ihtimam görmek istiyordu. Terk edilmişliğe alışmak safsatadan ibaretti.
Ah, o serseriler keşke bıçağı kalbime saplasalardı. Hiç şüphem yoktu ki, bu mutlak bir kurtuluş ve her türlü sıkıntımın sonu olurdu.
Belki de bu genç yaşta geberip gitmem çok daha hayırlıydı. Beni dünyaya bağlayacak, yaşam şevki verecek ne kalmıştı ki.
Üzüntü gibi, fazla sevinç de insanı uyutmuyordu..
![[̲̅t̲̅a̲̅m̲̅e̲̅r̲̅] ☾](https://r2.1k-cdn.com/sig/size:96/plain/https%3A%2F%2F1k-cdn.com%2Fresimler%2Fuyeler%2F325014_1710085179_AxDAP.jpg){kind=small}
Cevher sakıt olmakla tüm değerlerini yitirir miydi sanki?
Bir an yerime büzülüverdim. Sürdürdüğüm hayattan nefret ediyordum ama gerçekler galiba her zaman acı oluyordu. Kaç geceler bu hayatın sona ermesi için Tanrı'ya dualar etmiştim. Fakat ölümle yüz yüze gelince korktuğumu, paniğe kapıldığımı şimdi daha iyi anlıyordum. İçimden isyan etmek geldi.
Galiba en amansız düşmanlarımdan biri de hayallerimdi. Alkol almadığım zamanlar geçmişimin şaşaalı anılarından bir türlü kaçıp kurtulamıyordum. O günleri hatırladıkça da alkole sığınıyordum, kısacası tam bir kısırdöngü içindeydim.
Bu bir zaaf alameti olmalıydı; ilk defa böyle bir yerde terk edilmişliğimi, yalnızlığımı ve hayatımda kimsenin olmadığını çok çarpıcı bir şekilde hissediyordum. Gariptir, fakat içime bir hüzün çökmüştü. Uzun süredir buna alıştığımı sandığım halde müteessir olmuştum. Demek insan doğası gereği, hangi şartlar altında olursa olsun, ilgi ve ihtimam görmek istiyordu. Terk edilmişliğe alışmak safsatadan ibaretti.
