Yaşamımı sürdürüp dururken dönüp arkama bakmaktan hoşlanmam, yılların ağırlığı ile soluğum kesilir; zaten karamsar günlerimdeyim yaşım gereği, büsbütün karanlıkta kalırım diye korkarım. Yarı yolda pes etmekten de hiç hoşlanmam. İstesem de istemesem de zaten yokuşun doruğunu çoktan bulmuşum ve çoktan iniş başlamış, son birkaç adım kalmışken zoraki mola verip serilmek işime gelmez, son adımları insan kendi atabilmeli, yani maratona çıkmışken ipi göğüslemeliyim ayakta! Oysa geçmişe dönmek gücümü keser. Günü gününe yaşamak varken hem de neye? Hiçbir katkıda bulunmadan günleri saymak da beni ilgilendirmiyor. Ben bu havayı yitirmekten korkarak yaşayıp dururken sevgili dostum Enver Aytekin kitabın ikinci baskısını yapmak istediğini söyledi. Hem sevindim, hem de omuzlarıma bir ağırlık çöktü: Eyvah ki kitabı baştan sona okumam gerekecek! Basımcı "editör" elbette bunu benden isteyecek. Çaresiz kitabı baştan sona okumam gerekti. Döndüm eski günlerin anılarına. Yakınlarım ve dostlarım, sevdiklerim ve sevmediklerim, hepsi boylu boyunca karşımda. Eski günler tüm renkleriyle tatları ve tatsızlıklarıyla, acı ve sevinçleriyle ve ne yazıkki Ömer Hayyam'ın dediği gibi: "Bir gün güldüğüne karşılık bir yıl ağlamamış olan var mıdır".
