Bir İdam Mahkumunun Son Günü
Victor HugoSözler ve Alıntılar
Bütün insanlar günü meçhul bir infaza mahkumdurlar
Bütün bu insanlar, askerler beni götürürlerken, adeta yıkılan büyük bir binanın gürültüsü gibi peşim sıra atıldı. Oysa ben, sarhoş gibi yürüyordum, sanki aptallaşmıştım. İçimde bir isyan patlamıştı. İdam cezasının okunmasına kadar nefes aldığımı, hareket ettiğimi, diğer insanlarla aynı ortam içinde yaşadığımı hissedebiliyorum. Oysa şimdi benimle ve dünya arasında sanki bir duvar vardı. Şimdi artık bana hiçbir şey eskisi gibi görünmüyordu. Bu aydınlık ve geniş pencereler, bu güzel güneş, bu berrak gökyüzü, bu hoş çiçek, hepsi de soluk bir beyaza; kefen rengine sarınmışlardı. Beni götürecekleri yolun iki tarafını telaşla dolduran adamlara, kadınlara ve çocuklara sanki birer hayalet görmüş gibi bakıyordum.
Sayfa 37Kitabı okudu
Bütün insanlar, günü meçhul bir infaza mahkumdurlar.
"Telafisi olmayan şeylerin izahı gereksizdir."
Bu, harap olmuş ve bitmiş bir zihinde yazılacak değerde ne bulacaktım ki?
Niçin olmasın? Etrafımdaki her şey, hareketsiz ve suskun olsa da benim yüreğimde kopan bir fırtına, bir savaş, bir trajedi yok muydu?
Sayfa 42
"Deliliğin insanı yaşattığını söylerler; hiç olmazsa akıl acı çekmez; uyur ve bir ceset gibi yaşar."