Kafa dağıtıcı, keyifli, biraz da hafif kalacak bir şeyler okumak niyetiyle başlamıştım aslında. Sanki başlık başlık hikayelerden oluşuyormuş gibi dursa da formatı biraz farklı bir kitap oldu benim için 'Bize İki Çay Söyle'.
Yer yer sanki yazardan azar işitiyormuş gibi hissettim. Direkt yaptığım davranışlara değil de hissettiğim, kendime yüklediğim ya da yüklemeyi beceremediğim duygulara, tavırlara dair yüzüme bir şeyleri çarpıyormuş gibi olduğum sayfaları vardı.
Bazen unuttuğum gerçekleri tekrar hatırıma getirdiği, bazen yalnız değilmişim baksana herkes yaşıyor işte bu düşünceleri diye kendimle konuşmaya daldığım anlatıları olmuş Elif Key'in.
Sanki biraz şöyleydi kitap, arkadaşınızla oturmuş samimi bir sohbet ederken hem dünyayı kurtarıyorsunuz, hem aşklarınızdan bahsediyorsunuz, hem geçim süreci, hem çocukluğunuz, anılarınız, yarınınız, hayalleriniz... Unuttuklarınız...
Sanırım içinden geçtiğimiz şu günlerde bir arkadaş sohbetinin ne kadar kıymetli olduğunu hissederek bu kitabı okumak, hem sizi sakinleştirecek hem de gerçek bir muhabbetin içine girmişsiniz gibi hissettirecek... Ya da en azından ben de böyle gerçekleşti. :)
