" Çekirdeği olsa, bozkır kalır mıydı bozkır?
.
.
. Kemal Tahir romandaki Şefik Ertem karakterinin ağzından ilk kez bu soruyu sorduğunda yıl 1967'ydi ve Köy Enstitü'lerinin kapatılmasının üzerinden sadece 13 yıl geçmişti. .
.
. Tahir'in Köy Enstitüleri'ne eleştirel ve onu sorgulayıcı bir bakışıdır aslında. Enstitülerin Anadolu'nun bozkırında saklı kalmış çekirdeğini yeşerteceğini, bir başka deyişle çorak topraktaki cevheri bulup işleyeceğini savunanların aksine Tahir, böyle bir cevherin aslında olup olmadığını varsa da devletin gerçekten de bunu ortaya çıkarmak isteyip istemediğini anlamaya çalışıyor. .
.
. Kastamonu, Çankırı ve Çorum topraklarının birleştiği yerde Dumanlıboğaz Enstitüsü'nü, yıl 1943, Temmuz'un 4'ü, günlerden salı, saat on bir buçukta, Halim Akın başkanlığında, Emine Güleç, Murat Ören gibi eğitmenler eşliğinde topladıkları yirmi iki öğrenci ile kurup eğitime başladılar. Tabi her zaman ve her yerde hazır ve nazır olan yobaz takımı, köyün en zengini olan Zeynel Ağa başı çekmek üzere Cinci Nezir, Deli Derviş gibileri de hep köstek oldular. Kahpe içerde olunca kapı kilit tutmazmış. Devletin de sessiz kalmasından ötürü boşa kürek çekmenin zorluklarını anlatmış üstad. .
.
. Bozkırdaki çekirdek yeşerirse ya kopuyor bozkırdan ya da eziliyor. Böylece bozkırın bozkır kalmasına çıkıyor sonuç. .
.
. Yaşamak için yeşermemeyi tercih ettiğiniz günlerin hayatınızda hiç olmaması dileğiyle
.
