Bozkırın Uzak Bahçeleri
Ethem BaranSözler ve Alıntılar
Görmesem de bilirdim gözlerimin yalnızlaştığını.
Aşağıda şehrin ışıkları tek tek yandıkça bizim içimiz kararıyordu.
Herkes kendi uzağını kendi içinde taşıyordu, neyin, ne kadar uzak olduğunu bilmeden.
Herkes, her şey uykuda. Güneş daha tepelerin ardından iyice çıkmamış. Ufukta hafif bir kızıllık.
Bütün niyetimiz geçip giden çocukluğumuza ve boşa harcanan gençliğimize ağlamaktı.
Her duyduğuna inanma evladım, bilen de konuşuyor, bilmeyen de...
Ne yalan söylemeli, hem çocuğu hem de onun gözlerinin içinde tüy tüy kıprașan, kıprașıp sessiz, içli bir sevince dönüşen kendini sevmişti.