Bu Evde Kimse Yaşamıyor
Sibel Ateş YenginSözler ve Alıntılar
Bir yanım, aslında her yanım çocuk kaldı.
Sayfa 79Kitabı okudu
Seviyorsanız konuşun, özlüyorsanız arayın. Hayat ertelemeye gelmiyor.
Gün geliyor herkesin kapısını çalıyor Azrail. Alıyor o çok sevdiğini elinden. Sen de acınla kavruluyorsun. Ölüm bu, acısına çare bulmak kolay mı! Değil! Bir kez ölenle kaç kez ölüyor geride kalan. Biliyor musun? Sana soruyorum. Kaç kez? İçim yanıyor. İçim.
Sayfa 38Kitabı okudu
İnsanları sevmiyorum. Canımı acıtıyorlar.
Ne garip, insan en çok sevdiklerini kaybedince ölümden korkmuyor.
Sayfa 57Kitabı okudu
Karşı apartmanın en alt katındaki ‘’yalnız deli kadın’’a da acıyorum. Kısmen o da benim gibi. Saatlerdir, günlerdir, haftalardır, aylardır hatta yıllardır yalnız. Onun için günlerden hep pazartesi. Ölüm gibi. Evin içi hep simsiyah. Işıkları bile yakmıyor. Ne kötü, gece gündüz hep karanlık...
Sayfa 47Kitabı okudu
... Yapmalıyım, etmeliyim, söylememeliyim, düşünmemeliyim. ‘’Değişeceğim de ne olacak? Baksana aynıyım işte. Aynı... Sürekli kendini tekrar eden. İğnesi takılmış plak gibiyim. Ne zaman biteceğine karar veremeyip öylece dönen, başıboş kalmış plak gibi, ‘’ dedi son söz olarak.
Sayfa 28Kitabı okudu
Sanki başkalarını mutlu etmek için yaratılmıştım. Ama artık mutlu olma sırası bende.
Sayfa 26Kitabı okudu