‘Adam kabalığına tezat nasıl da incelmiş görünüyor gözüne. İp gibi. İğne gibi. Boyuna çizgili bir gömlek. Boyuna çizgili kaslar. Uzun. Gidebilir. Yürüyebilir uzun süre. Bavul taşıyabilir. Adamın yanında enine bir dünyada Aysel. Enine dilimlenmiş. Her dilimin arasına yapılacaklar yerleştirilmiş. Hazmedilip sabredilecekler.’
.
Kapısını açtığınız an arkanıza bakmadan kapatacağınız haneler vardır. İçi küf kokan, duvarı acıyla yoğrulmuş haneler. Sadece orada yaşayanlar bilir. Bir de biz, şans eseri o da.. Dayağı bol, tacizi eksiksiz hani üçüncü sayfalarda okuyup ‘aman neleri var’ dediğimiz..
Aslında yanıbaşımızda olanları..
Kanı emilen, bir deri bir kemik değil de bin dert bin keder yüklü olanları..
Hasibe Özdemir o hanelerin kapısını açıyor, fotoğrafını çekiyor ve o fotoğrafların arkasına notlar düşüyor sanki.. “Umutsuz, yorgun, kızgın, tükenmiş” yüzleri anlatıyor. Acımıyor onlara, acımamızı da istemiyor belli ki..
İstediği şey duyurmak, gözlerimizin önündekine uyandırmak..
Hasibe Özdemir acıtıyor ama.
Hatırlatarak..
.
Umarım kaleminden nice kitaplar dökülür. Bir roman örneğin..
.
En sevdiğim öyküler de (ki seçmek zordu inanın) Fareler İçin Kek Tarifi ve Bütün Sesler oldu
.
Kapak tasarımı ise Sancar Dalman çalışması
