Nefesini verirken ağır ahşap kapıyı içeri doğru çekti. Dedesi sabahın dışarıdaki ışıklarından daha parlak ve doğmakta olan Güneş’ten daha sıcaktı. Saçları olmayan başının gerilmiş ve parlak kahverengindeki derisi altındaki cemâlinin neredeyse her hücresi gülümsüyor gibiydi. Gülen gözlerinin içinden Fatma’nın içine ılık bir mutluluk, göç eden kuşlar gibi yağdı. Gözleri gülerken kısılıyor ve beyaz renkleri kaybolup geriye kalan iri renkli kısım insana kendisinin koşulsuz ve şartsız, tüm özellikleri ile kabul gördüğünü, her ne hata yaparsa yapsın karşısındaki kişinin kendisini yargılamayacağını ve tek kaygısının kişiyi eğitip daha güzel bir insan yapmak olduğunu hissettiriyordu. Tebessümü öylesine kucaklyıcı idi ki... Fatma kendisini bu tebessüm karşısında tamamen yitirir, Dede’ciğinin alt ve üst dudağı olarak öylece, onun tebessümü olarak yaşamaya devam etmek isterdi... Yeryüzünde olup da aslı yıldız olmak gökte yıldız olmaktan daha kıymetlidir bir tanem... (Tanıtım bülteninden)

Yazar: