Tabiat tıpkı bir annenin çocuklarını sarmaladığı gibi sarmalardı bizi. O sessizliğin içinde kuşlar öter, hayvanlar homurdanırdı. Sonra şehir ve insanı boğan koşuşturma geldi; lekeli vicdanlarının huzursuzluğunu seslerle bastırmak istiyorlardı sanki.
Sayfa 178