Mağaranın girişine yaklaştıkça, arkalarında kalan zincirli kuyular hem azalıyor hem de aniden bastıran sisten görünmüyordu. Mağaranın girişine geldiklerinde, müzisyen, ahşap tabelada ne yazdığını okumaya başladı: Ceset duvarları...
Müzisyen, tabelada yazanları ya dikkate alacak ya da yoluna devam edip mağaranın içine giren patika yolda yürümeyi sürdürecekti. Geriye dönemezdi. Yol uçurumda bitiyordu. Karanlık mağaraya girdi. Sadece birkaç adım atıp durdu. Mağara, zifiri karanlıkta ölüm sessizliğine gömülmüş, yeni kurbanlarını bekliyordu…
Fahri Coşkun, hayalle gerçek arasındaki sayıklamalardan yerli bir fantastik romanın işaret fişeklerini atıyor ve sanki “Bende daha fazlası var ama şimdilik bu kadar!” dercesine dilin sınırlarını zorlamadan derdini anlatmanın yolunu seçiyor. Kahramanın hatırlayamadığı iki günlük belleğinden dünya ve ötesini sorgulayan eser, Türk fantastik romanının yönünü belirlemeye veya yol göstermeye şimdiden aday görünüyor.
