Çıkmazda
Necati TosunerÇıkmazda Gönderileri
Çıkmazda kitaplarını, Çıkmazda sözleri ve alıntılarını, Çıkmazda yazarlarını, Çıkmazda yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Ve yine de yaşamayı sevmek... Sevmek insanları, doğayı. Ve Tanrı'ya inanmaya zorlamak kendini. Yanlışlıklara bir çizgi... Doğruları bulmak için yaşamak kararı. Kendine alışmak ve sevmek kendini... Bunlar ölüm korkusundan başka nedir ki? Ölmek niye böylesine korkunç benim için? Yaşamak güçleştikçe, yaşamaktan uzaklaştıkça mı değerli yaşamak? Ve ölüm bunca korkunç ve boş... Görürken, bilirken yaşamayı... Elini uzatsan işte karşında. Ama ona uzak... Ama ona susamış... Ve yaşamak yaşayamadan...
Sayfa 77Kitabı okudu
Bir kurtuluştur belki, kendini yok saymak. Ve hiçbir şeye aldırmadan ya da kolayca katlanarak her şeye; hep ha varmış, ha yokmuşçasına yaşamak bir kurtuluştur belki. Ama kişi kendini yok sayabilir mi? Yaşamak var olduğunu duymaktır. Kendini var bilmektir yaşamak. Ve insanlar, bildikleri bütün iyilikleri ve kötülükleri, yüreklerinde var olduklarını bir an duymak uğruna işemezler mi? Nasıl yok sayardı kendini? Bütün sıkıntı, bütün çaba varlığını ortaya koymak için değil miydi? Şu insanların, şu kendilerini bir şey sananların karşısında, "ben de varım" diye dikilmek değil miydi bütün çatışmanın kaynağı? Oysa insanlardan bir şey beklemek boşunadır. Bütün yüceliklerini bir kalın bencillik örtmüştür onların.
Sayfa 21Kitabı okudu
Gerçekte insanlık denilen, bir kendini düşünme, bir kendini beğenmeden başka nedir? Ve insanlar, insanlığı bencilliklerine kurban etmediler mi?
Sayfa 1Kitabı okudu
İnsanların içinde ve insanlara hep uzak
Sayfa 24 - Neden kitapKitabı okudu
İnsanlardan kaçmanın sonu yoktu. Ve yalnızlığı mutluluk sanmanın... Onların içinde, onların olanca kötülüklerine katlanarak direnmem gerekiyordu, öğrenmiştim.
Mutsuzluğumu kırbaçlamaktan başka bir şeye yaramadı insanlar. Ve bana acı çektirmekten başka hiçbir şeye...
çamura yatmış biri
Eşeklik! Başka şey değil. Bir kızı severmişim. "Ben bu kızı seviyorum." dermişim kendime. Adını bile bilmezmişim. Tutar ona söyleyemediklerimi yazarmışım da, bir şey yapar sanırmışım kendimi. Eşeklik!
Ve dudaklarım titriyor. Yazdıklarımı buruşturmak ve buralardan gitmektir yapacağım. Belki biraz da sövmek... Ve unutmak için giderim, giderim. Ondan ve denizden uzakta bir yerde, "Werther devrinde mi yaşıyorum, nedir?.." derim kendime. Sonra gülerim. Güler miyim? Gülmek isterim de gülemem.
Sayfa 109Kitabı okudu
çamura yatmış biri
Bir kuşluk sonrası esintisi düşüyor caminin serin gölgesine. Bir ürpertidir gelir geçer.
Sayfa 108Kitabı okudu
çamura yatmış biri
Bilmem, yeryüzünün çekirdeği mi yanlış, ben miyim yanlış olan?
Sayfa 106Kitabı okudu
çamura yatmış biri
Bir ağaçtan bir yaprak düşer gibidir kuşku. Düştü mü içime...
Sayfa 105Kitabı okudu
Çıkmazda
Ve çaresiz kalmış bir yiğitlikle savunuyorum yüreğimi:
Bilmem ki ne yapmalı? Yüreğim, seni nasıl avutmalı bilmem ki? Bu üşür gibi titremeni yüreğim, nasıl dindirmeli? Ah, benim sevinmeyi unutmuş yüreğim, bilmem ki seni nasıl sevindirmeli? Seni göğsümden çıkarıp güneşi mi göstermeli sana bilmem ki? Ah, ağlamalardan usanmış yüreğim ah... Bilmem ki nasıl güldürmeli seni? Uçan daireye mi bindirmeli, bilmem ki?
Var git yüreğim, var git... Sen başkasına yürek ol, kurtul. Ben, sırtımda bu yükü taşıyıp duracağım hep.
Sayfa 103Kitabı okudu
Çıkmazda
Benden usanmış adımlarım evin evin yolunu tutuyor ağır ağır. Kızıyorum kendime. Sevecekmiş. Birine ha tutuldu, ha tutulacak gibiymiş. Kendini bilmez sen de... Ne sanırsa kuzum kendini, ne sanırsa? Sanki masalların at üstündeki saraylısı... Ne sanırsa kendini?
Sayfa 103Kitabı okudu
Çıkmazda
Beni kurtaran hiçbir şey olmayacaktır. Biliyor ve korkuyorum. Yüreğimde artık her şeylerden usanmış bir yorgun özlem ve düşlerimin kendi bilmezliğiyle, belki bir süre daha böyle gidecektir. Sonra? düşünmek istemiyorum.
Sayfa 103Kitabı okudu
Çıkmazda
Hiçbir şeye yanmıyorum, şöyle içimde bir sıcaklık, şöyle soluklarım düzgün ve kaşlarım çatılmamış, şöyle bir aydınlık günde, şu kıyıda, elimde bir kızın eli, feleksiz bir türkü dudaklarımda ve yüreğim gelgellerle doludur, dolaşamadığıma yandığım kadar. Çok heves ettim, düşledim bunu. Gerçekleşmedi gitti. Ve yüreğimde dudak uçuklaması gibi bir sızı, yedi durdu beni.
Sayfa 102Kitabı okudu
Çıkmazda
Aylaklığı çıkar yol görüp sıkıntılarıma umursamaz tavırlar takınıyordum. Ve yaşıyorum diye, kendimi bir güzel aldatıyordum. Aldatıyorum kendimi ve arkama dönüp sonra "Aptal, nasıl da kandı..." diyorum.
Sayfa 102Kitabı okudu