Delirmiş Evrenin Ortasında
Gülşah ElikbankSözler ve Alıntılar
Yaşam, başına gelen tüm şeylerle aynıydı, yani berbat. Aksini hisseden, yaşayabilen var mıydı emin değildi. Çünkü herkes rol yapıyor, adeta can çekişirken gülümsüyordu. Herkes mutsuzluktan ölüyor fakat kimse diğerine bunu söylemek istemiyordu. Sanki bunca umutsuzluğun içinde değil de, bir diğeri bu durumu fark ettiğinde gerçekten mutsuz olacaklardı.
Kelimelerin gücü bazen suskunluk kadar etkili olmuyordu.
“Keşke çocukluğunda bulsaydım seni, kalbin hiç kırılmamışken, çok geç bulmadık mı sence de birbirimizi?”
Sorun şu ki herkes aynı anda konuşuyor ve kimse birbirini dinlemiyor ve duymuyordu.
Biri acı çekerken, diğeri ne kadar çaresiz kalıyordu.
“Bir çorba hiçbir zaman sadece bir çorba değildir.”
Kadınları anlamak bu devirde hiç de kolay değildi. Özgürlük istiyor ama fazla özgür bırakıldıklarında da onu ilgisizlikle suçluyorlardı.