Ic ve dis dinamiklerin etkisiyle, II. Dunya Savasi sonrasinda calisma hayatina yeni bir bicim verme zorunlulugu ortaya cikmis; . bu amacla 1947'de Sendikalar Kanunu cikarilmistir. 1936 tarihli Is Kanunumda oldugu gibi, devletin, calisma iliskilerini tek tarafli olarak sermaye lehine ve emekciler aleyhine duzenleme egilimi bu kanunla da surdurulmustur. Butun olumsuzluklara ragmen Sendikalar Kanunu nun cikarilmasiyla isciler arasinda orgutlenme cabalari hiz kazanmistir. 1950-1960 doneminde sendikali isci sayisi yaklasik alti kat artmis, 1952 yilinda kurulan ve donemin tek isci konfederasyonu olma niteligi tasiyan Turk Is ise, tum isci sendikalarini bunyesinde barindirmistir. Muhalefet doneminde ve iktidarinin baslangic yillarinda isci hareketleriyle yakin bir iliski icerisine giren ve grev hakkini savunan Demokrat Parti, toplu iliskiler alaninda giderek otoriter bir gorunum kazanmistir. Is Kanunu ve Sendikalar Kanunu ile grev yasaklandigindan, onemli olcude islevsiz duruma getirilmis olan sendikalar isciler tarafindan yeterince desteklenmemistir. Donem icerisinde, sendikal etkinliklerin sinirli kalmasina karsin; limanlarda yukleme-bosaltma iscileri, cimento iscileri, mensucat, dokuma ve circir iscileri, insaat iscileri, temizlik iscileri, degirmen ve firin iscilerin, karayollari iscileri, soforler ve hayat kadinlari cok sayida is durdurma eylemi ve grev gerceklestirilmistir. Ucret artisi istekleri, calisma surelerinin fazlaligindan kaynakli sikayetler, isci sagligi ve is guvenligine iliskin sorunlar ve mezhepsel sorunlar grevlerin nedenleri arasinda sayilabilir. Grevlerin bir kismi isteklerin isveren tarafindan kabul edilmesiyle sonuclanirken, bazi grevler mahkemelere tasinmis, bir kismi ise kolluk kuvvetlerinin grevddeki iscilere saldirmasiyla sonuclanmistir. 1950-1960 doneminde, grev ve toplu sozlesme hakkini vermeye yanasmayan DP iktidarlari, iscilerin desteginin devamini saglamak amaciyla bireysel haklari ilgilendiren yasal duzenlemelere agirlik vermislerdi
