Osmanlıcada, Türkçesi, Arapça ve Farsçası aynı anlama gelen kelimeler çoktur. "Gök, asuman, sema" gibi. Bu Osmanlıcanın zenginliğine kanıt sayılırdı. Oysa bir kelimenin yerine göre Türkçesini, Arapçasını, ya da Farsçasını kullanmak hiç bir zaman dilimiz için bir zenginlik olmamıştır. Tersine, Türkçenin yetersizliğine tanık sayılmıştır.